خودقرنطینه؟ جداسازی؟ فاصله اجتماعی؟ چه معنی می‌دهند و چه زمانی به کار می‌روند؟

– چرا همه این اتفاقات در حال وقوعند؟
– چه تفاوتی بین خودقرنطینه کردن و خودپایش کردن وجود دارد؟
– جداسازی به چه معنی است؟
– قرنطینه چیست؟
– من بیمار یا قرار گرفته در معرض تماس با ویروس نیستم. چه کار دیگری از دستم برمی‌آید؟ فاصله‌ اجتماعی چیست؟
– چرا من باید مراقب باشم اگر بدانم که خودم خیلی مریض نخواهم شد؟

بسته به وضعیت سلامت خود، شما ممکن است به جداسازی، خودقرنطینه کردن یا صرفاً به فاصله‌گیری اجتماعی نیاز داشته باشید. تمامی این موازین باعث کُند شدن روند انتقال کوروناویروس در جامعه می‌شوند.
همچنان که تعداد موارد کوروناویروس در جهان رو به افزایش می‌رود، ما انبوهی از حرف‌ها را در مورد فاصله‌گیری اجتماعی، خودپایشگری، و حتی اقدام به قرنطینه را به عنوان کوشش‌های مهارکننده بیماری می‌شنویم.
اما این اصطلاحات چه معنایی دارند و چه زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند؟
ما در این مورد از کارشناسان پرسش کرده‌ و پی برده‌ایم که برخی همپوشانی‌ها و موارد زیادی از سردرگمی وجود دارد. پس در اینجا خلاصه‌ای از آنچه نیاز به دانستن آن داریم ارائه خواهد شد.

پرسش: چرا همه این اتفاقات در حال وقوعند؟
در سطح ایالات متحد آمریکا تست کردن موارد بیماری شروع کُندی داشت، و به کوشش‌ برای جداسازی افراد دچار بیماری COVID-19 محدود شد. مقامات بهداشتی اکنون می‌گویند که مهم‌ترین هدف کنونی کُند کردن روند گسترش کوروناویروس است به شکلی که تعداد مردم نیازمند مراقبت پزشکی باعث مقهور شدن امکانات بیمارستانی نشود.
اگر شواهد برگرفته از تجارب تا به امروز را از کشورهای بیشتر درگیر طغیان این بیماری در نظر بگریم، بیشتر افراد مبتلاء به این ویروس دچار موارد خفیف بیماری شده‌اند. با وجود این داده‌های رسیده از خارج ایالات متحد آمریکا نشان دهنده آن است که ۱۰ تا ۲۰ درصد موارد بیماری می‌تواند به اشکال شدیدتری بروز کند. این بدان معنی است که در کشوری مثل ایالات متحد آمریکا میلیون‌ها نفر مقهور COVID-19 می‌شوند و به شکل بالقوه صدها هزار نفر ممکن است نیاز به مراقبت بیمارستانی پیدا کنند.
هیچ‌کس چنین اتفاقی را نمی‌خواهد.
جاشوا شارفستیان /Joshua Sharfstein، نایب رییس بهداشت عمومی اقدامات بهداشت عمومی و جامعه، شاغل در دانشکده بهداشت عمومی بلومبرگ دانشگاه جان هاپیکینز در بالتیمور می‌گوید، “این وضعیت می‌تواند بر سیستم سلامت فشار وارد کند. ما سعی داریم از ایجاد وضعیت مشابه ایتالیا اجتناب کنیم.”
در ایتالیا، تعداد موارد بیماری با سرعتی موشک‌وار از چند نفر در هفته‌های قبل اکنون به ۲۷.۰۰۰ مورد ابتلاء و ۲.۱۰۰ مورد مرگ و میر رسیده است. تشدید سریع بیماری می‌تواند تا حدودی مرتبط به انجام تست‌های تهاجمی باشد اما بیمارستان‌های بخش شمالی این کشور در بخش‌های مراقبت ویژه دارند به حد اشباع می‌رسند.

پرسش: چه تفاوتی بین خودقرنطینه کردن و خودپایش کردن وجود دارد؟
کارشناسان می‌گویند، در این موارد اندکی همپوشانی وجود دارد.
هر دو راهکار هدف دور نگه داشتن افراد دچار ویروس یا افراد احتمالاً مبتلاء به ویروس را از دیگر مردم برای یک محدوده زمانی دنبال می‌کنند. این دوره زمانی عموماً ۱۴ روز است که دوره نهفتگی COVID-19 تلقی می‌شود، اگرچه احتمال بروز علایم در طول چند روز پس از تماس با ویروس وجود دارد.
بر مبنای اعلام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، خودپایشگری می‌تواند شامل بررسی منظم دمای بدن و مراقبت برای بروز نشانه‌های ناخوشی تنفسی مثل تب، سرفه یا تنگی نفس باشد. این دوره ۱۴ روزه همچنین شامل محدود کردن فعل و انفعال اجتماعی با دیگران است.
پیش خود چنین فکر کنید که وارد اجتماع بزرگی شده‌اید و کسی در آنجا، که با وی تماسی از نزدیک نداشته‌اید، بعدتر مشخص می‌شود که تست کوروناویروس وی مثبت شده است. دکتر مارکوس پلشیا / Marcus Plescia، کارمند ارشد پزشکی در مقامات بهداشتی انجمن ایالتی و منطقه‌ای می‌گوید، “شخص در حال صحبت پشت تریبون بعدتر تشخیص داده می‌شود و شما در بین حضار بوده‌اید. شما در معرض ریسک تلقی نمی‌شوید. آن افراد ممکن است بخواهند قویاً خود را پایش کنند.”
وی اضافه می‌کند، “اما اگر شما مکالمه‌ای طولانی [با آن شخص] داشته باشید یا اگر وی عطسه یا سرفه کرده کرده باشد، موضوع متفاوت خواهد بود. آنگاه شما باید خود را قرنطینه کنید.”
خودقرنطینه کردن یک قدم بالاتر از خودپایشگری است زیرا شخص در خطر عفونت – حتی با وجودی که وی هنوز دارای علایم نیست – در ریسک بالاتری برای ابتلاء به بیماری قرار دارد.
برای مثال نخست وزیر کانادا، جاستین ترودو / Justin Trudeau در شرایط خود-قرنطینه است زیرا تست همسر وی پس از بازگشت از سفری به انگلستان مثبت اعلام شد.
قرنطینه کردن به معنی ماندن در خانه و دوری کردن از دیگر مردم در حد امکان به مدت ۱۴ روز است. افرادی در این شرایط که تنها زندگی نمی‌کنند باید بیشترین تلاش خود را برای محدود کردن خویش در اتاق جداگانه یا یافتن قسمتی جدا از دیگران در محیط منزل را انجام دهند، و نباید برای خرید، غذا خوردن یا برقراری ارتباط اجتماعی از خانه خارج گردند.
دکتر ژُرژ بنیامین / Georges Benjamin، مدیر اجرایی انجمن آمریکایی بهداشت عمومی می‌گوید، “[با دیگر اعضاء خانواده] در یک اتاق نخوابید، و در صورتی که امکانش باشد از توالت جداگانه استفاده کنید. در مورد ظروف غذاخوری مراقب باشید. ظروف مربوط به شما باید مستقیم از پیش شما برای شستشو برده شوند.”
اگر شما به علت احتمال تماس با ویروس در شرایط خودقرنطینه قرار دارید و سپس دچار تب، سرفه، یا تنگی نفس شده‌اید، برای پی بردن به آنچه باید انجام دهید با مقامات پزشکی ذی‌ربط تماس بگیرید. برای موارد خفیف بیماری پزشکان ممکن است به شما توصیه کنند که در خانه بمانید و علایم بیماری را با استفاده از داروهای غیر نسخه‌ای کاهش تب و دیگر داروها مداوا کنید. افراد دچار علایم جدی‌تر بیماری و کسانی که در گروه افراد پرخطر قرار می‌گیرند ممکن است به بیمارستان انتقال داده شوند تا مورد مراقبت پزشکی قرار گیرند.
در صورت در دسترس بودن کیت تست ممکن است شخص به جایی که بتوان از او تست گرفت هدایت گردد.

پرسش: جداسازی به چه معنی است؟
تشخیص ابتلاء به COVID-19 محرک جداسازی (ایزوله کردن) است.
دکتر بنیامین می‌گوید، “ایزوله کردن زمانی مطرح است که شما بیمار باشید و این کار یعنی جداسازی یا در محیط خانه یا در بیمارستان انجام می‌شود. آنگاه اقدامات احتیاطی در مورد بیماری عفونی سخت‌تر از مورد خودقرنطینه کردن خواهد بود.”
برای مثال کارکنان بخش پزشکی ماسک خواهند زد که محافظت بیشتری ایجاد می‌کند. به علاوه، از شخصی که در شرایط ایزوله قرار دارد خواسته می‌شود تا در هنگام ترک اتاق یا رفتن از خانه به بیمارستان ماسک استفاده کند تا از پخش شدن ذرات حامل ویروس پیشگیری صورت گیرد.

پرسش: قرنطینه چیست؟
قرنطینه – تحت قوانین ایالتی یا فدرال – زمانی مطرح است که افراد اساساً در شرایط حصر قرار دارند. مثال نزدیک در این مورد مربوط به مسافران کشتی‌های تفریحی است که در آنها مسافران دیگری مشکوک به ابتلاء به COVID-19 بوده‌اند. از آن گروه مسافرانی که در کشتی دچار بیماری نشده بودند خواسته خواهد شد تا برای بررسی احتمال ابتلاء به بیماری مورد بحث مدت ۱۴ روز را در اقامتگاه‌های خاصی بگذرانند.
ایالات متحد آمریکا از زمان آنفولانزای اسپانیایی در سال‌های ۱۹۱۹-۱۹۱۸ به تعطیل کردن کل یک ناحیه – مثل شهر یا شهرستان – اقدام نکرده است. اما دولت‌های فدرال و ایالتی اختیار انجام چنین کاری را دارند.
در نیو راچل مقامات یک “ناحیه آلوده” تعیین کرده‌اند که علت آن شمار بالای مواد ابتلاء به COVID-19 در آن منطقه است. مدارس و کلیساها و اماکن مذهبی بسته شده‌ و مکان‌های اجتماعات عمومی تعطیل شده‌اند. اما این وضعیت هنوز قرنطینه تلقی نمی‌شود زیرا مردم می‌توانند به آمد و شد ادامه دهند.

پرسش: من بیمار یا قرار گرفته در معرض تماس با ویروس نیستم. چه کار دیگری از دستم برمی‌آید؟ فاصله‌ اجتماعی چیست؟
فاصله اجتماعی اصطلاحی با معنی گسترده است. این اصطلاح خودداری از دست دادن، اجتناب از اجتماعات، دورتر ایستادن از دیگران تا چند قدم و مهم‌تر از همه ماندن در خانه در صورت احساس بیماری معنی می‌دهد.
بنگاه‌های کسب و کار این کار را زمانی که از کارکنان خود می‌خواهند تا کار خود را در محیط خانه انجام دهند یا ساعات کاری را تعلیق می‌کنند، انجام می‌دهند. دولت‌ها این کار را با تعطیلی مدارس و دانشگاه به انجام می‌رسانند. ما آن را در دنیای ورزش می‌بینیم که بازی‌های ورزشی بدون تماشاگر صورت می‌گیرد یا در برخی موارد به تعویق می‌افتد.
این به معنی سعی برای پیدا کردن خلوت‌ترین کوپه قطار یا در حد امکان استفاده از وسائل نقلیه خصوصی به جای عمومی است.
کریستوفر مورس / Christopher Mores، استاد دپارتمان بهداشت جهانی در دانشکده بهداشت عمومی انستیتو میلکن در دانشگاه جورج واشینگتن می‌گوید، “این موضوعی مربوط به اشتراک مساعی است، اینکه شما چقدر در زندگی روزمره در تماس نزدیک با مردم قرار می‌گیرید. فاصله بیشتری از دیگران بگیرید. از دست دادن خودداری کنید. ایده پشت این کار تلاش برای اختیار دادن به مردم در شکستن خطوط انتقال بیماری است.”

پرسش: چرا من باید مراقب باشم اگر بدانم که خودم خیلی مریض نخواهم شد؟
دکتر شارفستاین می‌گوید، بهداشت عمومی به تمامی در مورد عموم مردم است. ریسک فردی ممکن است پایین باشد. و بنابراین زحمت برخی موازین مورد اشاره ممکن است زیاد به نظر برسد. اما برداشتن چنین قدم‌هایی به نفع مردم به عنوان یک کل خواهد بود.
وی می‌نویسد، “شخص حتی اگر خود دچار بیماری شدید نشود ممکن است عفونت را به دیگران، شامل پدر و مادر، همسایگان، افراد داخل اتوبوس و غیره، انتقال دهد.”
برخی از این مردم به نوبه خود ممکن است سر از بیمارستان دربیاورند. افزایش بالای بیماران دچار ویروس مزبور می‌تواند به اشغال تعداد زیادی از تخت‌های بیمارستانی مورد نیاز دیگر مردم مثل افراد دچار سرطان، نوزادان یا قربانیان حوادث رانندگی منجر شود.
دکتر شارفستاین هشدار می‌دهد، “این وضعیتی است که نه فقط تهدیدی برای شخص بلکه تهدیدی برای جامعه به حساب می‌آید.”/

• جولی اپلبی
• ترجمه دکتر علی‌رضا سلیمی، فرهنگ راد

Source:
Self-Quarantine? Isolation? Social Distancing? What They Mean And When To Do Them
March 16, 2020
JULIE APPLEBY